Permanent Resident / Μόνιμος Κάτοικος
Στην ελληνική μυθολογία, η πιο παλιά αντίληψη για την καταγωγή του ανθρώπου είναι εκείνη, όπου το νερό και το χώμα σχημάτισαν το κορμί του, που φύτρωσε στο έδαφος, σαν ένα βλαστάρι δέντρου.
Όμως, κατά τον αστικό τρόπο ζωής, ο άνθρωπος εκτοπίζει το φυσικό του περιβάλλον, ¨τσιμεντάροντας” το χώμα και αδιαφορώντας για τις συνέπειες των επιλογών του.
Η φύση βεβαίως αναγεννάται, πλην όμως ο περιορισμός που υφίσταται στα ανθρωποκεντρικά περιβάλλοντα, την κάνει άμεσα εξαρτώμενη από την ανθρώπινη διαχείριση του αστικού τοπίου.
Τα δέντρα ξεριζώνονται, καίγονται, κόβονται. Άλλως ενσωματώνονται στο αστικό τοπίο, ως αποτέλεσμα της δικής τους προσαρμοστικότητας, αλλά και της εσωτερικής ανάγκης του ανθρώπου για διατήρηση της φύσης του.
Όπου δεν υφίσταται η ελάχιστη παρουσία τους, ο κάτοικος της πόλης την επινοεί, ακόμη και με την φαντασία του.
Ωστόσο, η ισχυρή παρέμβαση και η ματαιοδοξία ενάντια στο εφήμερο της ανθρώπινης ζωής, οδηγεί τελικά στην εξώθηση του ΔΕΝΤΡΟΥ-ΜΟΝΙΜΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΥ σε μνήμη φυσικού περιβάλλοντος.
N.K.
In Greek mythology, the oldest notion regarding the origin of man is one in which the water and soil formed his body, growing from the ground like a sprout of a tree.
However, under an urbanized mode of life, man displaces the natural environment by “cementing” the soil and becomes indifferent towards the consequences of his actions.
Nature of course regenerates, despite the restraints existing in anthropocentric environments. And becomes directly contingent on the human management of the urban landscape.
Trees become uprooted, burned, cut. They integrate differently in the urban landscape as a result of their own adaptability, as well as through man’s esoteric need to preserve his nature.
Wherever not even a marginal presence exists of them, the resident of the city invents it, even if it is only within his imagination.
Yet the vigorous intervention and vanity, however contrary to the ephemerality of human life, ultimately prompts to transfigure the TREE – PERMANENT RESIDENT merely into a memory of the natural environment.
N.K.
Όμως, κατά τον αστικό τρόπο ζωής, ο άνθρωπος εκτοπίζει το φυσικό του περιβάλλον, ¨τσιμεντάροντας” το χώμα και αδιαφορώντας για τις συνέπειες των επιλογών του.
Η φύση βεβαίως αναγεννάται, πλην όμως ο περιορισμός που υφίσταται στα ανθρωποκεντρικά περιβάλλοντα, την κάνει άμεσα εξαρτώμενη από την ανθρώπινη διαχείριση του αστικού τοπίου.
Τα δέντρα ξεριζώνονται, καίγονται, κόβονται. Άλλως ενσωματώνονται στο αστικό τοπίο, ως αποτέλεσμα της δικής τους προσαρμοστικότητας, αλλά και της εσωτερικής ανάγκης του ανθρώπου για διατήρηση της φύσης του.
Όπου δεν υφίσταται η ελάχιστη παρουσία τους, ο κάτοικος της πόλης την επινοεί, ακόμη και με την φαντασία του.
Ωστόσο, η ισχυρή παρέμβαση και η ματαιοδοξία ενάντια στο εφήμερο της ανθρώπινης ζωής, οδηγεί τελικά στην εξώθηση του ΔΕΝΤΡΟΥ-ΜΟΝΙΜΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΥ σε μνήμη φυσικού περιβάλλοντος.
N.K.
In Greek mythology, the oldest notion regarding the origin of man is one in which the water and soil formed his body, growing from the ground like a sprout of a tree.
However, under an urbanized mode of life, man displaces the natural environment by “cementing” the soil and becomes indifferent towards the consequences of his actions.
Nature of course regenerates, despite the restraints existing in anthropocentric environments. And becomes directly contingent on the human management of the urban landscape.
Trees become uprooted, burned, cut. They integrate differently in the urban landscape as a result of their own adaptability, as well as through man’s esoteric need to preserve his nature.
Wherever not even a marginal presence exists of them, the resident of the city invents it, even if it is only within his imagination.
Yet the vigorous intervention and vanity, however contrary to the ephemerality of human life, ultimately prompts to transfigure the TREE – PERMANENT RESIDENT merely into a memory of the natural environment.
N.K.
